Onte á tarde, mentres cargaba as baterías solares e faciamos unha lista da compra un pouco ridícula que respondía máis a un instinto de supervivencia marcado pola covid que ás nosas necesidades alimenticias reais, un dos meus compañeiros de casa preguntoume se eu daría camiñado un par de días seguidos polas vías do tren ata chegar á súa aldea, porque o seu plan post-apocalíptico é retirarse aló mentres as cidades arden. No medio segundo que tardei en responder, engadiu “eu podería levarte un cacho”.
Nese momento estraño no que non sabiamos o que estaba a pasar nin canto ía tarda-la normalidade en volver, esa fraseciña resoou no meu peito. Eu podería levarte un cacho, hélio. Eu, que teño unhas pernas que poden camiñar durante días e unhas costas fortes, podería levarte cando as túas pernas feridas non poidan máis. Eu, no medio deste xogo de imaxinar un futuro terrible no que as garantías sociais desaparezan e teña que fuxir ao medio do monte, penso en ti e na túa discapacidade e ofrezo o meu corpo hábil para que ti tamén poidas vir. Eu podería levarte.
Ao longo da tarde, o outro compañeiro de casa chegou coa compra feita e dúes amigues máis que non tiñan como cociñar nas súas casas. O veciño de arriba baixou preguntar se sabíamos algo, porque non tiña radio nin xeito de comunicarse co mundo. Ofrecinlle usa-la nosa cociña de gas para quenta-la cea e díxenlle que cando se fose sabendo algo subiría. Meus compañeiros e amigues prepararon a cea mentres eu cosía no banco da cociña, á luz dunha lanterna solar. Despois collimo-lo coche e subimos ás antenas de radio para mira-lo ceo sen contaminación lumínica, aproveitando ademais que había lúa nova. De volta á casa, atopamos un grupo de xente entre as árbores, bailando arredor dun coche coa música posta.
Nun día tan estraño, tan escuro, sentinme acompañade e cuidade. Onte vin que cando a xente non pode traballar nin sabe se poderá traballar o día seguinte, cando nin sequera pode recibir unha chamada da empresa porque o teléfono non conecta, as prioridades reais recuperan o protagonismo. Alimentarnos, cuidarnos, desfrutar da beleza da escuridade, contar historias. Imaxinar un futuro no que a luz marche para non volver e pensar en quen non vai poder camiñar tanto coma o resto, para que non quede ninguén atrás.